Upadek

Zwracam na chodnik pianę z nałogu.
Skręcam powoli w przypadkowe ulice.
Ślepnące oczy świecą próżnością.
Latarnie jęczą, zmęczone wilgocią.
Szept zgrzytu sumienia, dociąża ramiona.
Pełzam po śladach niespełnionych pragnień.
Otwieram pozamykane w słowach melodie.
Złudzenia mnie pchają w ciemne hotele.
Kałuże wlewają się w myśli rozmyte.
Czarny jest piasek na brzegu tej plaży.
Podnoszę głowę ciężką od stali.
Upadam i wstaję po raz ostatni.

Czołgając się jeszcze w cieknących marzeniach,
bijąc z żałosnym oporem mych ruchów,
wchodzę do jasnej sali ze słońca i żywcem płonę – nie czując gorąca.
Ten obraz ożywia ducha mojego,
niszczy pokłady ciemności przeklętej,
zabija i wlecze za sobą trupa,
wywleka żyły, niczego nie szuka.

Powoli wpadam w niemoc bezpieczną,
oddałam od siebie wszystkie pragnienia,
żyję z poczuciem własnego syfu,
nie szukam na siłę łez oczyszczenia.
Kiedy uciekam tak sam przed sobą,
ze strachu kłaniam się wszystkim przeklętym.
Po drugiej stronie z pogrzebu wracasz,
swój dzień ubrałaś sukienką bez ramion.

Szeptem tej nocy wyrwałaś mi serce,
myślałem, że po to by je nieść za sobą.
Lecz z dziwnym uśmiechem na twarzy,
odeszłaś w chłód dłoni, uczucie trwoniąc.
Wśród dróg, które potem nadeszły,
pył to już tylko suche wspomnienie,
nie pójdę dalej, nic już nie znajdę,
wiem gdzie prowadzi kłamstwo tych zdarzeń.

Tadeusz Pień